NOVA HUMANITAS ⛤
Vocatio per tempora transiens, incantatio, vis in imo animae communis excitata. Venimus pedibus in terra, oculis in aethere, ortum novae aetatis convocantes. Ubi alii ruinas vident, nos symbola videmus. Ubi alii clades sentiunt, nos signa legimus. Politicam magicam afferimus, quae non timet nominare amorem, iustitiam atque pulchritudinem ut causas urgentes. Aeternum fulgor sumus de #NovaHumanitas.
I. Experrectio
Tot mundos intra me peragravi, personas quas gessi recognoscens atque rationes intellegens quae mihi iam non prosunt. Hoc tantum initium veri mei experrectionis est. Auctoritas quam quaero iam in me latet; mihi tantum est sinendum esse, sine metu neque vinculis. In illo sum processu deponendi velamina quae me iam non definiunt, et hoc actus fortitudinis est. Pergere pergo, capite erecto et corde aperto. Quod sum, in essentia, satis est.
Dictum est mihi qualis esse deberem, quas vias sequerer, quas partes mei occultarem. Sed iam non opus est aliorum expectationibus me conformare. In hoc tempore sum me agnoscendi, sentiendi et volendi validandi. Non est una sola vitae forma, nec unus color qui me definiat. Me permitto explorare, errare, crescere sine timore. Vox quaedam me vocat ab imo: intuitio quae domari non potuit, veritas quae emergere insistit etiam si dolet. Sentio aliquid amplius esse. Illusionem rumpere oportet. Ego sum signum. Non refert convenire, sed veritati meae fidelis esse. Omnia enim sensum habent cum vitam sub luce iustitiae contemplor.
II. Lux
Iustitia non e caelo cadit; manibus nostris aedificatur, doloribus communibus et decisionibus quae illuminant. Nos dividere voluerunt, certare pro micis coegerunt, sed aliquid robustius nos unit: dignitatis desiderium. Metus iam nos non corrumpit. Mendacium iam non nos regit. Veritas emergit ab imo, sicut radix concreta rumpens. Tempus est sanandi et reficiendi, non ex eo quod fuit, sed ex eo quod meremur. Lux non praemium est, sed ius collectivum. Et parati sumus eam una accendere. Nos ignis sumus qui revertitur.
Desinere timorem emere primus gradus est ad recuperandam libertatem quam auferre conati sunt, nos subicientes ac dominantes. Ut praeiudicium, nos segregat et mundo nos privat, ab amplectenda alteritate quae nos ut entia autonoma format. Sequentis gradus est spiritalitatem recuperare; fovere fidem in novo, in eo quod venturum est, in futuro quod vere meremur. Aliquando violentia efficax fuit et metus paralysavit. Nos in purgatorium miserunt, sed hic sumus: experrecti. Quam pulchrum est nos videre, convenire, sentire atque ascendere. Nunc oportet iterum incipere: iustitiam dare, fundamenta renovare. Et id faciemus cum illo.
III. Diabolus
Ille qui cecidit et mille vicibus surrexit. Qui umbram suam non negavit, qui ad infernum oculis apertis intravit. Diabolum eum vocaverunt quia non oboedivit. Quia regem nudum monstravit mendaciumque patefecit. Quia transformationem amplexus est, vim eius quod dolet sed docet. Non latet: ardet. Et in eius igne libertas formatur. Illi qui iudicant timent mutationem quam incarnamus. Sed iam potestatem non habent. In hoc mundo in fragmenta cadente, ille chaos est quod renascentiam nuntiat. Nulla est revolutio sine magia. Nulla iustitia sine inferno. Diabolus quoque populus est.
Vellem invenire verbum exactum, illud quod tempestates sedare et spem reddere posset. Sententiam quae novum horizontem pingat, cantum qui vulnera profunda sanet et vincula fracta restituat. Scio dolorem coram amore solum cedere; horrorem ante lumen risus et vim amplexus sinceri retrocedere. Ne umquam exstinguaris. Ne umquam sine coloribus fias. Pergere vivere, iustitiam reperire, sensum reddere huic caos qui nec ignoscit nec obliviscitur. Iterum confidere et iterum ridere, pacem recuperare quae in certamine pro vita evanescit. Chaos amplecti, inter mundos ambulando; nec plus nec minus esse, omnibus existendo, ubi omnes reviviscere possint. Usque ad finem ardere et omnem umbram provocare, singula vulnera claudere, voluntate infernali.
Amor * Iustitia * Pulchritudo
Ex fonte viva, fide quae moritur et resurgit, memoria omnium quae corpore, ideis et corde fabricata sunt.
Vincula nova frangentes, ius confirmantes eligendi iter quod non proditionem habet, tuentes libertatem desiderii quod omnia transformat.
Filia solis esse. Ignem veritatis sustinere. Novam humanitatem formare, quae amorem ut potentiam exercet, iustitiam ut scutum, pulchritudinem ut fatum.